Sot, në zemër të Tiranës, u zhvillua “Parada e Krenarisë”, një ngjarje e organizuar në emër të të drejtave të komunitetit LGBTQI, që gjithnjë e më tepër po kthehet në një manifestim ideologjik sesa një lëvizje për të drejta.
Dhjetëra qytetarë, me flamuj shumëngjyrësh, brohoritje dhe pankarta, marshuan në rrugët e kryeqytetit. Por ajo që tërhoqi më shumë vëmendje – dhe jo në kuptimin pozitiv – ishte prania e fëmijëve të vegjël, të futur në këtë spektakël pa asnjë filtër, pa asnjë kufi moshe, pa asnjë reflektim etik.
Kjo është një formë e re indoktrinimi. Një fëmijë nuk lind me ndjesinë për të ndërruar gjini apo për të sfiduar normat biologjike; kjo ideologji kultivohet, imponohet, mësohet. Në vend që fëmijët të jenë të mbrojtur në fazat e tyre të formimit, sot po ekspozohen publikisht ndaj një bote që nuk e kuptojnë, por që gradualisht u imponohet si “normalja e re”. Dhe ky është krimi i heshtur që po ndodh përpara syve tanë, me duartrokitje të organizatave dhe heshtjen bashkëfajtore të institucioneve.
Ndërkohë, në krye të shtetit kemi shembullin më banal: një kryeministër që jo vetëm tallet me qytetarët e sidomos me ata me aftësi të kufizuara, duke i vënë në lojë me terma si “autikë”, “çyrykë”, e “gjysmakë”, por që nuk ka as ngurrim të sugjerojë publikisht: “Futuni në Google, kërkoni fotot e mia lakuriq”.
Kjo është Shqipëria e sotme, ku morali është kthyer në objekt përçmimi dhe vulgariteti në normë qeverisëse. Si mund të presësh një linjë mbrojtëse për fëmijët e familjen, kur vetë shembulli që vjen nga maja e piramidës është i shthurur, i pabazuar në dinjitet dhe pa asnjë llogaridhënie?
Një brez i ri po rritet pa identitet të shëndoshë, pa strukturë vlerash, pa kufij të qartë mes të drejtës dhe manipulimit.
Në një postim që ka bërë xhiron e rrjeteve sociale, një udhëtar tregon për përvojën me refugjatë nga Koreja e Veriut, të cilët kur arrijnë në Korenë e Jugut, nuk kanë asnjë njohuri për konceptin e homoseksualitetit. Jo sepse janë të shtypur, por sepse nuk janë edukuar me atë realitet. Ideologjia nuk lind në zbrazëti – ajo ngulitet, mbillet, përhapet.
Dhe pikërisht këtë po shohim të ndodhë në Shqipëri: një strategji për të riformatuar mendjet, për të zhvlerësuar të shenjtën e familjes, për të relativizuar çdo normë biologjike dhe morale.
E gjithë kjo në emër të “hapjes mendore”, ndërkohë që mbyllen shkolla, spitalet mbeten pa mjekë, fshatrat braktisen dhe të rinjtë emigrojnë. Prioriteti i vendit? “Të jemi krenarë që kemi parada me fëmijë që tundin flamuj, pa e kuptuar fare çfarë po përfaqësojnë”.
Ky është degradim. Dhe kur shoqëria mëson të duartrokasë këtë degradim – kur fëmijët nuk janë më të mbrojtur, por të përdorur – atëherë jemi jo në prag të krizës, por thellë brenda saj!
