Vetëvrasja e një emigranti 42-vjeçar maroken në kampin e Gjadrit, pas më shumë se një muaji qëndrimi në këtë strukturë të ngritur nga marrëveshja mes Shqipërisë dhe Italisë, ka shkaktuar reagime të forta nga organizatat për të drejtat e refugjatëve.
Të prekur nga rasti, dhjetëra aktivistë shqiptarë dhe të huaj protestuan pranë ambjenteve të kampit.
Ata zhvilluan homazhe në kujtim të të ndjerit dhe ngritën thirrje për një hetim të pavarur, përgjegjësi institucionale dhe lirimin e të gjithë emigrantëve të mbajtur aty.
“Gjadri si Guantanamo” dhe “Drejtësi për Hamidin” ishin disa prej sloganeve të tyre.
Aktivistja Kristina Millona deklaroi se vetëm gjatë muajit të fundit janë regjistruar mbi 40 incidente brenda kampit.
Sipas organizatave, kampi i ngritur në Gjadër, që fillimisht parashikohej të shërbente për strehimin e përkohshëm të azilkërkuesve të shpëtuar në det është shndërruar në një qendër ndalimi, ku mbahen emigrantë që nuk kanë më të drejtë azili dhe priten të deportohen.
Ndërkohë, Gjykata e Kasacionit në Itali ka kërkuar që Gjykata Europiane e Drejtësisë të shqyrtojë ligjshmërinë e funksionimit të këtyre strukturave jashtë territorit italian, në bazë të marrëveshjes Romë-Tiranë.
Pavarësisht vendimeve të mëhershme të gjykatave italiane që ndaluan sjelljen e emigrantëve në Shqipëri për shkak të mosrespektimit të listave të vendeve të sigurta, qeveria italiane ka vijuar me transferimet.
Kontingjenti i fundit mbërriti në Shëngjin më 28 maj 2025 dhe u zhvendos në Gjadër sipas protokolleve të parashikuara.
Marrëveshja Rama–Meloni për ndërtimin e këtyre qendrave në Shqipëri është kritikuar si një përpjekje për të zhvendosur përgjegjësinë mbi menaxhimin e emigrantëve në një vend më të brishtë ligjërisht.
Megjithatë, disa liderë të BE-së e kanë cilësuar atë si një eksperiment që mund të shërbejë si model për menaxhimin e flukseve migratore në të ardhmen.
Ndërkohë, hetimet për vetëvrasjen në Gjadër vijojnë, ndërsa presioni ndaj autoriteteve shqiptare dhe italiane për transparencë dhe përgjegjësi është në rritje.