Një urdhër absurd i ish-ministres Manastirliu, ende në fuqi nën ministren aktuale Koçiu, detyron ambulancat të transportojnë urgjenca në Spitalin e Traumës – një institucion pa kardiokirurg, pa pajisjen zemër-mushkëri dhe pa asnjë nga kushtet e nevojshme për të trajtuar plagë në zemër. Këtë javë, ky vendim administrativ mori jetën e një 14-vjeçari.
Sistemi ynë shëndetësor është në kolaps total: buxheti për 2025 është ulur në 9.8% të shpenzimeve totale nga 10.7% që ishte në 2021. Spitalet publike ende nuk kanë “Pet skaner” që identifikon sëmundjet në fazat fillestare, ndërsa edhe Prishtina e ka një të tillë. Qindra mijëra pacientë me sëmundje autoimune dhe neoplazma detyrohen të kërkojnë shpëtim jashtë vendit.
Martin Cani u bë viktima më e fundit e këtij sistemi të dështuar. I plagosur me thikë pranë shkollës, as policia dhe as ambulanca nuk mbërritën në vendngjarje. “Askush nuk po vinte ta merrte, as mësues nuk pashë, asnjë,” tregon Agetina, qytetarja që u detyrua të bëjë punën e shtetit, duke e transportuar të miturin me makinën e saj private.
“Shpirti nënës, ti u bëre mirë, ia hodhe,” i thoshte ajo Martinit, pa e ditur se sistemi kishte planifikuar ndryshe. Ambulanca që e mori në mes të rrugës, në vend që ta çonte në QSUT ku mund të shpëtohej, e transportoi në Spitalin e Traumës – një vendim fatal i diktuar nga urdhri i ministres.
Ndërsa në parlament, skena bëhet edhe më e errët. Ministret Manastirliu, Balluku dhe Kumbaro kapen duke qeshur e shkëmbyer batuta në ditën e zisë kombëtare. Spiropali refuzon kërkesën për një minutë heshtje me argumentin teknik se “nuk ishin në sallë të gjithë deputetët.”
“Problemet e shëndetësisë vijnë nga urdhrat e paligjshëm dhe korruptive të kryeminstrit dhe ministrave, ish ministrave të shëndetësisë, që e kanë kthyer këtë sektor jetik në një ferr për qytetarët,” deklaronte më herët Zheni Gjergji në Kuvend.
Mungesa e medikamenteve dhe pajisjeve diagnostikuese ka paralizuar hallkat e shëndetësisë publike. Por më tronditëse është mungesa e përgjegjshmërisë – nga urdhrat administrative që vrasin deri tek ministret që qeshin në ditë zie.
“Për rastin në fjalë ju ftoj të investigoni,” shkruan një prind në denoncimin e tij, “do vërtetoni që gjithçka ka ndodhur në sytë e fëmijëve dhe policia e ministria e fshehën si ngjarje.”
Në një sistem ku ambulancat detyrohen të anashkalojnë QSUT-në, ku buxheti i shëndetësisë ulet ndërsa nevoja rritet për shkak të plakjes së popullsisë, dhe ku ministret qeshin në ditë zie kombëtare, pyetja që ngrihet është e thjeshtë: Sa jetë të tjera duhet të humbasin para se dikush të ndryshojë këtë urdhër vdekjeprurës?
/gazetareforma.com
