Një muaj më parë, Singapori konsiderohej si një nga vendet që i kishte dhënë përgjigjen e duhur koronavirusit, pasi dukej se kishte arritur të menaxhonte situatën pa marrë masa kufizuese që janë marrë në një pjesë të mirë të vendeve.
“Shansi i humbur i Europës”. Katër “sekretet” e Singaporit kundër pandemisë
Por, papritur vendi u godit nga një valë e dytë shkruan CNN.
Që nga 17 marsi, numri i rasteve të konfirmuara me koronavirus në Singapor u rrit nga 266 në mbi 5.900, sipas të dhënave nga Universiteti Johns Hopkins.
Ndonëse edhe në vendet më të goditura të Europës perëndimore dhe në SHBA, mijëra raste raportohen çdo ditë, Singapori ka një popullsi prej 5.7 milionë njerëz dhe një sipërfaqe totale rreth 700 kilometra katrorë, pra është më i vogël se qyteti i New York -ut – çka do të thotë se bilanci është më i thellë.
Megjithatë, Singapori ka disa avantazhe që shumë vende më të mëdha nuk i kanë:
- Ai ka vetëm një kufi të madh tokësor, me Malajzinë dhe mund të mbajë një kontroll të rreptë për njerëzit që hyjnë.
- Ai gjithashtu ka një sistem shëndetësor të klasit botëror dhe një prirje për rregulla.
Atëherë, çfarë shkoi keq?
Përgjigja duket se qëndron tek anashkalimi i situatës në mesin e emigrantëve, që jetojnë në konvikte të çrregulluara dhe një nënvlerësim i shpejtësisë me të cilën infeksionet mund të jenë përhapur në qytet ku nuk ishin vendosur masat e bllokimit.
Jeta si zakonisht
Në fillim, shkruan CNN, Singapori si një komb i vogël ishull dukej se do të shuhej, pasi ishte në gjendje të përmballonte vetëm valën fillestare të virusit, duke krijuar karantina dhe gjurmë kontakti për të siguruar që kushdo që vinte nga rrugët ajrore, i cili mund të ishte ekspozuar, të izolohej dhe të monitorohej.
Në të njëjtën kohë, shteti-ishull ndërmorri fushata të ndërgjegjësimit publik për të inkurajuar njerëzit të marrin masa paraprake, teksa repartet e izolimit në spitale, pas epidemisë SARS të vitit 2003, gjithashtu do të thoshin që pacientët të trajtoheshin në mënyrën më të sigurtë të mundshme, duke parandaluar që personeli mjekësor të infektohej.
Më e rëndësishmja, shkroi Dale Fisher, kryetar i Kontrollit të Infeksionit në spitalin e Universitetit Kombëtar të Singaporit: “Singapori nuk i la pacientët pozitivë të ktheheshin në komunitet.”
Njerëzit me pak ose aspak simptoma, por që megjithatë kishin testuar pozitivë me koronavirus shtoheshin në spital deri sa të rezultonin negativ, në vend që të vinin në karantinë në shtëpi.
Duke testuar gjerësisht dhe duke izoluar të gjithë ata që ishin potencialisht ngjitës, Singapori ishte në gjendje të qëndronte relativisht i hapur dhe të vazhdonte të funksiononte si zakonisht.
Kjo qasje ishte në kontrast të ashpër me Hong Kongun: një qytet tjetër i vetëqeverisur aziatik me një popullsi me madhësi të ngjashme, ku shkollat publike janë mbyllur që nga muaji shkurt dhe punonjësit e qeverisë u inkurajuan të punojnë nga shtëpia, megjithëse njerëzit ende udhëtonin nëpër qytet relativisht lirshëm.
Masat e reja u prezantuan gjithashtu pas një rritje të çështjeve të importuara muajin e kaluar.
Singapori mbylli vetëm shkolla dhe disa vende pune këtë muaj pas rritjes më të fundit në raste.
Vonesa e ka vendosur numrin e rasteve të reja në Singapor në një trajektore shumë më të shpejtë – të enjten raportoi 728 raste të reja – rritja e saj më e madhe ditore, kur Hong Kong raportoi katër.
Gabimi në Singapor
Deri në prill, Singapori dukej se ishte në krye të vendeve lër menaxhimin e pandemisë, por numri i rasteve të reja ditore u rrit.
Qëndrimi më i qetë i marrë në Singapor në krahasim me vendet e tjera ishte i zbatueshëm vetëm nëse infeksionet nga jashtë mbaheshin jashtë dhe raste të reja të mundshme u zbuluan dhe u trajtuan shpejt.
Por kur kjo masë dështoi, shpejtësia me të cilën virusi mund të kalonte nga personi në person ishte më e madhe se sa do të ishte në një vend me masa të mëdha bllokimi dhe distancimi shoqëror.
Shumë nga grupimet e reja kanë qenë të lidhura me popullsinë e gjerë të emigrantë në Singapor – shumica nga Azia e Jugut – që jetojnë në konvikte, të cilët duket se janë anashkaluar në valën fillestare të testimit.
Konvikte të shumta janë karantinuar dhe qeveria po bën testime për të gjithë punëtorët.
Megjithatë mbetet e paqartë nëse ato infeksione ishin nga punëtorët migrantë që vinin nga jashtë, apo nëse virusi po qarkullonte në mesin e popullatës kryesisht të pa provuar për ca kohë.
Që nga rritja e kohëve të fundit të rasteve me Covid-19, Singapori ka krijuar atë që qeveria po e quan një “ndërprerës”, një paketë kufizimesh dhe rregullash të reja, të kombinuara me dënime të ashpra, të dizajnuara për të stimuar valën e re të çështjeve dhe lejojnë që qyteti të marrë shpërthimin e tij përsëri nën kontroll.
Singapori ka një shans të mirë për t’i marrë gjërat nën kontroll, falë përmasave të vogla, qeverisë së fortë dhe sistemit të kujdesit shëndetësor të financuar mirë.
Por goditja e fundit në raste në Singapor ka mësime për pjesën tjetër të botës.
Nuk ka kohë për “t’u çlodhur”
Si Singapori ashtu edhe Hong Kongu ishin në gjendje të ruanin normalitetin relativ, ndërsa ata mbanin një kapak të ngushtë për infeksionet e mundshme të importuara.
Hong Kong ishte në gjendje ta bënte këtë më lehtë, ndërsa Singapori është detyruar të krijojë “ndërprerësin”, dhe mbetet të shihet se sa i suksesshëm do të jetë ai.
Por, kjo qasje jo-shtrënguese ndaj kufizimeve të koronavirusit është me të vërtetë e zbatueshme vetëm në vende si Hong Kongu dhe Singapori, ku madhësia e popullsisë është mjaft e vogël për të qenë e menaxhueshme dhe gjeografia specifike u lejon autoriteteve të mbajnë një kontroll të shtrënguar se kush hyn dhe del.
Në veçanti Hong Kongu ka krijuar karantina të detyrueshme për ata që vijnë nga jashtë që nga mesi i marsit.
Fakti që këto vende po përballen me shpërthime të mëdha të dyta, duke u kërkuar atyre që të ndalojnë përsëri ekonomitë e tyre dhe të krijojnë kufizime gjithëpërfshirëse, duhet të jetë një mësim kryesor për pjesën tjetër të botës për të marrë masa shumë shpejt.
