Deputetja e opozitës parlamentare, Rudina Hajdari ka dhënë një rrëfim ndryshe për emisionin “N’Konak”, ku ka folur për jetën e saj në Amerikë, marrëdhënien me babain, Azemin, dhe ambiciet në politikë.
Hyrjen e saj në politikë, ajo e konsideron si “hakmarrjen më të bukur” për kundërshtarët e Azem Hajdarit, teksa shton se i ati ishte gjithmonë në dijeni për rrezikun që i kanosej.
“Jemi munduar që ta kthenim dhimbjen në forcë. Kur ika në Amerikë doja që ai të ishte krenar për mua. Më ka frymëzuar shumë. Edhe të rikthehem në Shqipëri që të jap kontributin tim në vend. Padrejtësia ka ekzistuar për një kohë shumë të gjatë. Babai e dinte sa rrezik i kanosej. Nuk donte që ne të merreshim më këtë çështje. Në intervista thoshte ‘amanet fëmijët’ se e dinte që ne do ta vazhdonim rrugën e tij. Dhe unë këto fjalë i kam vathë në vesh. Kam menduar të merrem me këto gjëra që ai donte t’i çonte para. Për mua kjo është “hakmarrja” më e bukur”, shprehet Hajdari.
E pyetur nëse pret ende drejtësi për vrasjen e Azemit, ajo përgjigjet: “Pres që në Shqipëri të ketë drejtësi. Po bëjmë reformën në drejtësi, nuk ka qënë perfekt por ka qënë e mbikëqyrur nga SHBA dhe BE.”
Ndërkohë, Rudina Hajdari ka rrëfyer edhe nga eksperienca e saj në SHBA, ku ajo ka studiuar për disa vite.
“Unë ika në Amerikë, isha larg familjes, isha vetëm. Unë kam jetuar në New York për një periudhë të gjatë. Është qytet energjik sepse duhet të jesh mbijetuese. Shkoja në shkollë, punoja. Gjithmonë e kisha kokën pas. E dija që prej fillimit që do rikthehesha. Kam studiuar shkenca politike dhe të drejtat e njeriut. Kam studiuar edhe në gjeopolitikë në Londër. Jam angazhuar shumë në shkollë. Nuk doja të isha thjesht e bija e Azem Hajdarit, dua gjithmonë të shtoj mbi të. Kam punuar në Kongresin Amerikan për 3 vite. E kam trashëgimni nga babai dashurinë për njerëzit dhe vendit tim. Këto vlera ia trashëgoj edhe vajzës. Në moshën 16-17-vjeçare kam jetuar për disa vite në një familje hebreje. Ata jetonin në New York dhe më strehuan për 3-4 vjet. Ata kishin disiplinë të jashtëzakonshme. Kishin mundësi ekonomike por ishin të rezervuar. Me ndihmoi të isha pak më e kujdesshme. Aty mësova si të menaxhoj financat, ata më injektuan edhe një lloj rregulli, dhe një përkushtim shumë të madh për atdheun dhe bashkëkombasit. Ata ishin shumë, shumë të rreptë, në atë periudhë nuk më pëlqente, pasi kisha njohur bashkëshortin dhe kur shkoja në kinema ose për shëtitje dhe vonoheshim, më thoshin që po u vonove edhe gjysmë ore nuk do e shohësh për një kohë shumë të gjatë atë. Kjo më pëlqen. Atëherë nuk më pëlqente. Është gjë e mirë të kesh disiplinë. Ata më ndihmuan në një periudhë të vështirë psikologjike. Amerika më ka mësuar që asgjë s’vjen pa asnjë çmim dhe duhet të luftosh. Amerika të jep mundësi pa fund por nga ana tjetër duhet të jesh i përgatitur. Realitet që nuk është i njëjtë me Shqipërinë.”
