Në botën e Haya Engel përqendrohet gjithë dhimbja e Izraelit. Vëllai i saj 32-vjeçar, ushtar i kthyer nga Gaza, po përballet me pasojat e luftës, ku stresi dhe kushtet e rënda i kanë shkaktuar sëmundjen e Crohn-it.
Ajo e përshkruan qartë: “Nuk do të dezertonte kurrë, sepse çmimi që paguhet për një vend në shoqëri dhe për ndërgjegjen tënde është shumë i lartë, por trauma është e madhe dhe kjo luftë duhet të marrë fund, sa më shpejt.”
Në sheshin Zion, ku po zhvillohet një marshim, valëviten flamuj të verdhë që simbolizojnë pengjet, si dhe flamuj izraelitë me fotografitë e pengjeve dhe fëmijëve palestinezë të vrarë nga bombardimet.
Ndonëse marshimi nuk është i madh, zhurma që ai bën është e fuqishme. Në Jerusalemin konservator, zemrën e konfliktit, prindërit e Hayas nuk do të merrnin kurrë pjesë në një protestë të tillë, pasi janë të bindur për qëndrimet e qeverisë. Haya, 26 vjeçe dhe studente farmacie, tregon se edhe vetë ka humbur shokë në këtë luftë, ndërsa vëllai i saj ka shërbyer në Gaza. Fillimisht mbështeti veprimet e Izraelit, por tashmë e sheh këtë luftë si një hakmarrje që po dëmton edhe palestinezët e pafajshëm dhe nuk po sjell fundin e konfliktit.
Mes zhurmës së sloganeve dhe bubullimës së daulleve, ndërhyrja e një grupi izraelitësh me kipah shndërrohet në një përplasje të shkurtër, ku ndodhën edhe shtyrje dhe shkelma. Policia ndërhyri shpejt për të qetësuar situatën.
Gilad Gal, i cili ishte dëshmitar i ngjarjes, shpreh nervozizmin e tij ndaj atyre që refuzojnë të besojnë në vuajtjet në Gaza dhe në krimet e luftës, por edhe ndaj atyre që nuk pranojnë se vendi i tyre është në gjendje të kryejë mizori të tilla. Ai thekson se distanca me të cilën Izraeli bombardon, përmes avionëve dhe droneve, i bën njerëzit të mos shohin përballë realitetin e luftës.
Gilad ndan bindjet e tij se palestinezët kishin mundur të ndërtonin një shtet pas tërheqjes izraelite nga Gaza në 2005, por në vend të kësaj zona u kthye në bazën e ekstremizmit dhe organizatave si Vëllezërit Myslimanë.
Ai nuk mohon asnjëherë se krimet e 7 tetorit janë të papranueshme, por paralelisht thotë se apartheidi izraelit ka krijuar terrenin për këto ngjarje tragjike. Paralajmërimi i fundit i shefit të shtabit, Zamir, për rrezikun që të dy popujt të bien në një “vrimë të zezë” është shenjë e rëndë për të ardhmen.
Në të njëjtën kohë, Izraeli është duke dalë në rrugë, duke protestuar masivisht në qytete si Haifa, në fshatrat arabe të veriut, në jug, në Negev dhe kryeqytetin Tel Aviv. Marshimi atje ka mbledhur mbi 60 mijë njerëz, kryesisht familjet e pengjeve, që kërkojnë paqe ndërkohë që qeveria synon luftë më të ashpër.
Einav Zangauker, nëna e pengut Matan, i bën thirrje kryeministrit Netanyahu duke paralajmëruar se nëse pengjet do të vriten në sulmet ndaj Gazës, ajo dhe familja e saj do të vazhdojnë luftën në çdo formë, qoftë në rrugë, në zgjedhje apo kudo tjetër.
Nga ana tjetër, grupet si Pink Front protestojnë me pankarta ku shkruhet “Okupimi vret, një marrëveshje i shpëton.” Lajmet për përhapjen e protestave deri në Sha’ar HaNegev, në kufirin me Gazën, janë shenjë e qartë se dëshira për fund të konfliktit po rritet edhe aty ku gjendja është më e ndjeshme.
Policia ruan marshimin me kuaj dhe topa uji, ndërsa dy net më parë pati përplasje para ministrisë së Mbrojtjes, një tjetër pikë qendrore e protestave. Një grup veteranësh ka ngritur çadra para Kirias, por për familjet e pengjeve dhe mbështetësit e tyre kjo nuk mjafton.
Vicky Cohen, nëna e ushtarit Nimrod, kërkon tashmë grevë të përgjithshme. Ajo thotë se kabineti i sigurisë ka hequr dorë nga djemtë e tyre dhe nga pengjet dhe se vetëm një presion i madh ekonomik mund të ndalë këtë gjendje.
Për 22 muaj me radhë, qeveria Netanyahu ka besuar se presioni ushtarak është zgjidhja, por në rrugë askush nuk e beson më këtë. Nira Sharabi, bashkëshortja e një ushtari të vrarë në robëri, kujton me dhimbje humbjen e bashkëshortit të saj.
Mes gjithë kësaj, Gilad përsërit si një mantrë nevojën për të ndalur luftën, liruar pengjet dhe për të shkuar në zgjedhje që të sjellin ndryshimin e domosdoshëm në vend.
