Nga Virag Gulyas – European Conservative/
Historia mund të kuptohet vetëm duke parë pas në pasqyrën e retrospektivës. Dhe fatkeqësisht, e njëjta gjë vlen edhe kur përpiqemi të kuptojmë nëse një udhëheqës veproi me strategji kundër të gjitha gjasave apo thjesht po ndiqte narrativat e veta. Tashmë duket se kryeministri hungarez Viktor Orbán bëri të parën, kur vite më parë paralajmëroi se veprimet e George Sorosit ngrenë shumë flamuj të kuq.
Ishte Rusia ajo që në vitin 2015 shpalli dy degë të rrjetit të Soros (Open Society Foundations dhe Open Society Institute Assistance Foundation) si organizata “të padëshiruara”, duke ndaluar aktivitetet dhe grantet e tyre në vend. Shpejt pas kësaj, Hungaria dhe vende të tjera ndoqën shembullin. Në vitin 2018, pas valës së parë të emigracionit të paligjshëm në Europë, Hungaria miratoi të ashtuquajturin “Ligji Soros”, një ligj që u keqinterpretua nga disa organizata të mëdha hebraike dhe u shtrembërua qëllimisht nga Bashkimi Europian, ndonëse misioni i tij është të mbrojë interesat e vendeve anëtare. Por, si shpeshherë, BE zgjodhi një tjetër rrugë.
Në vend që të merrte seriozisht shqetësimet e Orbán-it apo të hetonte rrjedhën e fondeve drejt OJQ-ve që mbështesin emigracionin, BE e thelloi atë që sot mund të quhet anti-hungarizëm. Shtatë vjet më vonë, a do të këmbëngulte ende BE se “Ligji Soros”, i hartuar për të kufizuar emigracionin dhe aktivitetet e organizatave që mbështesin migracionin masiv të paligjshëm, binte ndesh me ligjin europian? Apo, duke parë lajmet e përditshme për sulmet seksuale ndaj grave e vajzave nëpër Europë, do të thoshte se mungesa e një “Ligji Soros” në gjithë BE-në shkel të drejtat e njeriut e të grave? Fatkeqësisht, kjo mbetet në fushën e fantazisë.
Pyetja mbetet: a e kishte gabim Orbán për Sorosin, apo kishte të drejtë? Siç thuhet, për të gjetur të vërtetën, ndiq paratë. Dhe nëse e bëjmë, përfundimi është i qartë: Orbán kishte të drejtë. Soros financon një numër të madh organizatash që minojnë sovranitetin kombëtar, të gjitha me një qëllim, destabilizimin e sistemit. Këto përpjekje destabilizuese vijnë nga drejtime të ndryshme. Për shembull, OJQ-të me akreditim pranë OKB-së që përpiqen të delegjitimojnë Izraelin dhe të legjitimojnë Hamasin ndajnë burime të përbashkëta financimi: Open Society Foundations, Rockefeller Foundation dhe Ford Foundation.
E njëjta gjë vlen edhe për rrjedhën e fondeve pas marshimeve “No Kings”, që mblodhën, sipas vlerësimeve, rreth 5 milionë protestues. Pretendohet se ishin spontane. Por kush i financon në të vërtetë këto marshime që synonin të “rrëzonin mbretin e pakurorëzuar”, në fakt, presidentin e zgjedhur demokratikisht të SHBA-së?
Edhe mediat kryesore pranojnë se marshimet “No Kings” u organizuan nga një koalicion i gjerë progresist, që përfshinte Indivisible, sindikata dhe organizata të ndryshme të të drejtave civile. Financimi, megjithatë, vinte nga tri burime kryesore:
1. Fondacione të mëdha progresiste, përfshirë rrjetin Open Society të George Soros, që dha miliona dollarë për Indivisible dhe organizata të ngjashme.
2. Sindikata dhe grupe lobuese si AFT, SEIU dhe CWA, që kontribuuan me anë të mobilizimit të anëtarëve dhe mbështetjes logjistike.
3. Donacione të vogla dhe punë vullnetare; pra, mbledhje fondesh dhe pjesëmarrje në nivel lokal.
Elementi më i madh i marshimeve No Kings është organizata Indivisible Project. Sipas raportit të tyre vjetor të vitit 2023, ata “e mbyllën vitin në një pozicion financiar të qëndrueshëm, falë mbështetjes së vazhdueshme nga baza, mbështetjes së fortë të donatorëve institucionalë dhe menaxhimit të kujdesshëm të burimeve.” Ata ofrojnë një program grantesh të quajtur GROW Grant për grupet lokale dhe krijojnë mundësi për mbledhje fondesh komunitare online (“Distributed Fundraising”), ku organizatat lokale mbledhin fonde, aplikojnë dhe më pas rimbursohen. Sipas të dhënave të OpenSecrets, burimet e shpenzimeve të Komitetit të tyre të Veprimit Politik (PAC) në ciklin zgjedhor të vitit 2024 ishin: “PAC-e: 99.93%, individë: 0.07%.” Ajo që është tashmë e dyshimtë është shprehja “mbështetje e fortë e donatorëve institucionalë”, është e paqartë. Cilat fondacione? Çfarë shumash?
Sipas të dhënave të granteve të Open Society Foundations (OSF), organizata i ka dhënë Indivisible rreth 7.6 milionë dollarë në grante midis viteve 2017 dhe 2023, të destinuara për të mbështetur aktivitetet e saj të mirëqenies shoqërore dhe angazhimit qytetar. Këto kontribute financiare nga OSF i kanë mundësuar Indivisible të zgjerojë ndikimin e saj dhe të lehtësojë përpjekjet për organizimin dhe mobilizimin e komuniteteve nëpër Shtetet e Bashkuara. Dhe kjo përfshin edhe marshimet No Kings.
Më pas kemi American Civil Liberties (ACLU). Sipas faqes së tyre zyrtare: “Puna jonë financohet nga kuotat e anëtarësimit, kontributet e individëve privatë dhe mbështetja nga fondacione private.” Një nga raportet e tyre tregon: “Përtej kuotave të anëtarësimit, operacionet e ACLU-së mbështeten çdo vit me mbi 50 milionë dollarë në donacione nga individë dhe fondacione. Ne nuk marrim fonde qeveritare.”
Megjithatë, burime të tjera tregojnë kontribute të mëdha nga fondacione si Ford Foundation, Open Society Foundations, Carnegie Corporation of New York dhe Rockefeller Foundation. Është gjithashtu fakt se në vitin 2014, Open Society Foundation i dha ACLU-së një grant prej 50 milionë dollarësh për të mbështetur fushatat e saj kombëtare.
Vlen të përmendet edhe organizata MoveOn (MoveOn.org). Sipas deklaratës së tyre: “MoveOn Civic Action financohet tërësisht nga donacione të vogla, donacioni mesatar është rreth 20 dollarë. Ne nuk pranojmë para nga qeveria apo korporatat.” Raporti i tyre i vitit 2023 pohon se “MoveOn.org Civic Action merr qindra mijëra donacione çdo vit; donacioni mesatar është 19 dollarë.” Kjo tingëllon mirë, por sipas InfluenceWatch, dhe madje edhe vetë faqes së tyre, MoveOn mbështet kauza dhe kandidatë të krahut të majtë/progresist, dhe donatorë të mëdhenj (p.sh. George Soros) janë të lidhur drejtpërdrejt me të. Në fakt, në vitin 2024, Open Society Action Fund i dha organizatës 1 milion dollarë.
Së fundi, është Social Security Works. Sipas faqes së tyre zyrtare: “Social Security Works financohet nga donacionet individuale dhe nga mbështetja e ndryshme e fondacioneve, përfshirë Open Society Foundations, Retirement Research Foundation, CREDO dhe Civic Participation Action Fund. Organizata është themeluar fillimisht me mbështetjen bujare të Atlantic Philanthropies.”
Kjo është arsyeja pse as Orbán dhe as Trump, ky i fundit madje kërkoi që prokurorët federalë të hetonin George Sorosin, nuk mund të akuzohen se po e përdorin Sorosin si një dash kurbani: gjurma e parave tregon qartë se mbështetja e Sorosit vepron aktivisht kundër sovranitetit kombëtar.
Por këtu hyn shtresa tjetër e perversitetit: të njëjtat qytete europiane që dënuan legjislacionin e Orbán-it, u bënë pritëse të tubimeve që mbështetnin lëvizjen No Kings. Nga Londra në Madrid, mijëra njerëz u mblodhën duke valëvitur pankarta ku shkruhej “No Kings, No Fascists”, nën flamuj të koordinuar nga degët lokale të rrjetit ndërkombëtar të solidaritetit të Indivisible.
Ajo që dukej si një protestë spontane, në të vërtetë ishte një ndërhyrje politike e organizuar me kujdes. Të njëjtat struktura që Orbán i kishte paralajmëruar, OJQ-të e financuara nga jashtë, lëvizjet e mbështetura nga fondacione, u riprodhuan në Europë nën maskën e aktivizmit popullor. Nuk ekziston asnjë lëvizje vërtet e bazës që mund të koordinojë në mënyrë kaq të harmonizuar logjistikën e ngjarjeve në shkallë të madhe, nga shtypja e pankartave deri te përforcimi i sinkronizuar në rrjetet sociale, siç u pa gjatë marshimeve No Kings. Manuali i vetë Indivisible, i shpërndarë partnerëve europianë, përfshinte tekste për thirrje, pika për shtypin dhe madje edhe hashtage të sugjeruara (#NoKingsInternational), të gjitha të gjurmueshme deri te sesionet e trajnimit të financuara nga Open Society Policy Center i OSF-së.
Modeli është i qartë: aktorë të fuqishëm financojnë OJQ-të për të manipuluar sistemet politike dhe për të minuar sovranitetin. Shtrembërimi qëndron jo vetëm te vetë tubimet, por edhe te iluzioni i mosbindjes organike, një narrativë e fabrikuar që paraqitet si spontane, por e koordinuar me kujdes në prapaskena. Ajo që publiku pa si zemërim të drejtë ishte, në fakt, një operacion ndikimi ndërkombëtar i veshur me petkun e demokracisë.
Të gjitha këto zhvillime tregojnë se paralajmërimet e hershme të Orbán-it nuk ishin paranojë. Forcat destabilizuese që ai kundërshtoi atëherë janë të dukshme në Europën e sotme, dhe provat, nëse ndjek gjurmët e parave, janë të pamohueshme. / European Conservative
