Ish-deputetja e LSI-së, Nora Malaj ka sqaruar deklaratën e saj përsa i përket angazhimit politik të mëtejshëm me këtë forcë politike. Në një intervistë për Report Tv, Malaj tha se “e kishte mbyllur misionin politik”, duke lënë të kuptohej se ishte tërhequr, por me anë të një statusi ajo ka sqaruar se diçka e tillë nuk ka ndodhur. Malaj shkruan se ajo do të jetë përherë te LSI, por si një mentore për çdo të ri e të re që do bëhet pjesë e politikës.
Postimi i plotë:
Për të gjithë ju miq dhe mikesha! Kam që ne 1998 që kam filluar të jep pjesë e politikës në Shqipëri ne Partinë Aleanca Demokratike e më pas në 2005 , themeluese e LSI! Plot 24 vite , me perkushtim dhe vlerësim për kedo , sidomos vajzat e gratë që merren me politikë. Nuk është e thjeshtë që në kete realitet të veshitrë ti të qendrosh stoike dhe të tregosh qytetari!
Sot ne nje intervistë në Raport tv thashë qe vjen një momet , pas 24 – vitesh , që ti nuk mund të jesh përherë ne frontline ( jo përherë kandidate për deputete apo poste politike ) , por nje mbeshtetese dhe mentore ( mësuese dhe analiste politike ) shume e mirë , ne frontin fundor , duke mbeshtetur çdo te ri e të re që do të behet pjese e politikës së re .
Përherë te LSI dhe përherë në mbeshtetje të politikës integruese për Shqipërinë Europiane . Kjo është ideja e terheqjes , jo largimi nga politike dhe LSI . Për cdo keq interpertim e paragjykim keni intervistën e meposhtëme . Më pelqen trasparenca dhe jo keqformimi , në respekt të vlerësimit dhe mirësisë qe perherë keni treguar me mua . Duke ju uruar nje mbremje të qete po ndaj nje shkrim interesant me ju , duke iu referuar historisë .
“Një mbrëmje Mussolini, i lodhur së ndenjuri i vetëm në shtëpi, veshi një kapotë, vuri një kapele mbi sy dhe, me fytyrën të fshehur nga jaka e kapotës, doli të endej më këmbë nëpër Romë. Kur mbërriti para një kinemaje, iu tek të dëfrente si gjithë të tjerët, preu një biletë dhe hyri. Shfaqja filloi me “Neës Picture” dhe, afërmendsh, heroi në “Neës Picture” ishte vetë Mussolini, gjithnjë ai, gjithnjë Mussolini i përhershëm, në kalë, në automobil, më këmbë, në uniformë, civil, në këmishë të zezë, në frak, në aeroplan, në motoskaf. Mussolini duke kaluar në revistë trupat fashiste, duke përuruar një monument, duke kryesuar një kongres filozofësh, duke i shtrënguar dorën një kardinali, duke vizituar një kazermë, duke u ngjitur në Kampidol, duke mbajtur një fjalim, dy fjalime, tri fjalime, një pafundësi fjalimesh. Sapo që Duçja qe shfaqur në ekran i gjithë publiku qe ngritur në këmbë duke përplasur duart. Vetëm Mussolini, që nuk ishte mësuar të ngrihej në këmbë për të nderuar vetveten, kishte qëndruar ulur ,pa e prishur qetësinë. Një mikroborgjez modest, i ngritur edhe ai dhe duke parë atë zotëri përbri që qëndronte ulur në mënyrë aq të pakujdesshme, e preku te supi, iu përkul te veshi e i tha: “Më falni, zotëri, edhe unë e mendoj si ju, por është më mirë me u çue në këmbë”.”
Nga: Curzio Malaparte, Muss. Il grande imbecile, Milano 2008.
