Pas vrasjes së vajzës së tij, Ilaria Sula, studente shqiptare e cila u vra në mars nga ish-partneri i saj filipinas, Mark Samson, babai i saj, Flamur Sula, ka ndarë publikisht dhimbjen e thellë dhe kërkesën e tij të palëkundur për drejtësi.
Në një intervistë për La Repubblica, ai rrëfeu se humbja e Ilarias është një plagë që nuk mbyllet kurrë.
“Sa më shumë kalon koha, aq më e rëndë bëhet mungesa e saj. Kjo dhimbje nuk zbutet, nuk zbehet… është një plagë që të mbyt çdo ditë,” tha ai me zërin e thyer. Më 20 maj, ditën kur Ilaria do të festonte 23-vjetorin, familja e përjetoi ditën si një tjetër ceremoni zie. “Ishte si një funeral i dytë,” u shpreh babai i saj.
Ai rrëfeu se prej asaj dite nuk i ndjek më lajmet, nuk arrin të lexojë apo të dëgjojë asgjë përreth.
Megjithatë, kur mori vesh për vrasjen e një vajze tjetër në Napoli, e gjithë dhimbja u rizgjua si të kishte ndodhur sërish me Ilarian.
Intervista:
Për të pesëmbëdhjetën herë një vajzë e re është vrarë nga ish-partneri i saj. Si u ndjetë kur e morët vesh?
Që kur u vra Ilaria, mezi e ndez televizorin, nuk lexoj gazeta. Nuk më intereson shumë çfarë ndodh. Por kur dëgjova se çfarë ndodhi në Napoli, u ndjeva keq. Ishte sikur ta rijetoja gjithçka nga e para. Me çfarë të drejte vret një vajzë si vajza ime ose si Martina? Ish-i dashuri i Martinës mori pjesë gjithashtu në kërkim, duke u shtirur si i shqetësuar.
Kjo gjë më jep të dridhura. Nuk mund ta kuptoj si mund të jenë kaq të ftohtë, kaq të egër, si mund të jenë kaq të mirë në gënjeshtra. Vajzat vriten kot dhe kjo ndodh gjatë gjithë kohës.
Sipas mendimit tuaj, a mund të bëhet diçka për të mos pasur këto krime?
Qeveria duhet të bëjë diçka, të marrë masa të forta. Nuk e di çfarë lexojnë ose studiojnë këta fëmijë, por është e qartë se diçka nuk shkon, diçka mungon. Ne mendonim vetëm për punën, për ndërtimin e një jete. Sot ka vetëm frikë.
A kishte pasur ndonjëherë ndonjë ankesë për Ilarinë?
Asnjëherë, sepse e njihja vajzën time, i besoja asaj. Ajo ishte një vajzë këmngulëse, që nuk do të lejonte kurrë askënd ta shkelte sipër. Kjo është arsyeja pse dua vërtet të kuptoj se çfarë ka ndodhur.
Ju keni edhe një djalë, vetëm tetëmbëdhjetë vjeç. A ke frikë për të?
Sigurisht që po, ndonjëherë. Por unë flas me djalin tim gjatë gjithë kohës, i them se nëse ka të dashur duhet të ma thotë, se “jo” do të thotë “jo”, dhe nëse dikush e përfundon marrëdhënien, duhet ta pranojë. Po kalojmë një situatë të vështirë, është një makth që nuk do t’ia uroja askujt.
A ka diçka që do të donit t’i thoshit familjes së Martinës?
Më vjen shumë keq, kjo është e gjitha që mund të them. E kuptoj dhimbjen e tyre, është diçka që nuk zhduket. Gruaja ime është e shkatërruar, nuk jam as i sigurt nëse normaliteti mund të ekzistojë përsëri për ne. Jeta jonë, ditët tona sillen rreth asaj që është e vetmja rrugë e përditshme: nga shtëpia në varreza. Asgjë tjetër.
A të jep ndonjë ngushëllim ideja e drejtësisë?
Nuk do të qetësohem derisa ai të jetë në burg përgjithmonë. Ende nuk mund ta besoj, nuk mund ta kuptoj se si ia doli t’i bënte diçka të tillë asaj. Deri në frymën time të fundit do të përpiqem të gjej drejtësi për Ilarinë. Nuk do të dorëzohem kurrë.”
A mund të arrijmë faljen?
Nuk mund të ketë falje për njerëzit që janë të aftë të bëjnë gjëra të tilla. Ajo që i ndodhi Ilarisë dhe vajzës nga Napoli nuk është një aksident rrugor, por një katastrofë. Ato u vranë nga autorët me vetëdije. Dikush vendosi që një person tjetër nuk kishte më të drejtë të jetonte. Kjo nuk mund dhe nuk duhet të pranohet.
