Italia ka ndërmarrë zyrtarisht hapat për të futur kastrimin kimik për përdhunuesit dhe pedofilët, si pjesë e një nisme të qeverisë së kryeministres Giorgia Meloni për të forcuar qëndrimin ndaj krimeve seksuale. Parlamenti italian ka miratuar ngritjen e një komisioni për të përgatitur legjislacionin që parashikon trajtim hormonal të kthyeshëm dhe me pëlqim të të dënuarve, në këmbim të uljes së dënimit. Masa të ngjashme ekzistojnë në Poloni dhe disa shtete amerikane.
Ky vendim ka ndezur një debat të ashpër në opinionin publik. Mbështetësit argumentojnë se trajtimi mund të ulë rrezikun e përsëritjes së krimeve dhe të garantojë më shumë siguri për shoqërinë. Nga ana tjetër, kundërshtarët, përfshirë parti opozitare, juristë dhe organizata për të drejtat e njeriut, e kanë cilësuar masën si “ekstreme”, “çnjerëzore” dhe me rrezik shkeljeje të të drejtave kushtetuese. Në qendër të kësaj polemike ndodhet përplasja mes mbrojtjes së fëmijëve dhe të drejtave të autorëve të krimeve.
Në këtë klimë tensioni dhe kërkesash për drejtësi më të ashpër, Shqipëria është tronditur së fundmi nga një rast i rëndë në Patos, ku një vajzë 12-vjeçare ka denoncuar përdhunim të përsëritur nga babai i saj që në moshën 5-vjeçare. Në dëshminë e saj përpara një psikologeje dhe policisë, e mitura ka treguar se abuzimi ka ndodhur edhe gjatë kohës kur familja jetonte në Gjermani. Autori, 36-vjeçari Zamir Meta, ka pranuar aktin, duke pretenduar se “ndodhi vetëm një herë”. Nëna e vajzës ka deklaruar: “Dua të kalbet në burg. Unë nuk e dua më.”
Ky rast ka ngritur reagime të forta dhe ka sjellë në vëmendje pyetje që po bëhen gjithnjë e më të pranishme në shoqërinë shqiptare: A duhet të miratojmë edhe ne ligje për kastrim kimik të përdhunuesve? Apo duhet të diskutohet rikthimi i dënimit me vdekje për krime të rënda ndaj fëmijëve?
Në Shqipëri, dënimi me vdekje është shfuqizuar përfundimisht në vitin 2007, në përputhje me Konventën Europiane për të Drejtat e Njeriut. Ndërsa burgimi i përjetshëm pa kushte mbetet forma më e rëndë e ndëshkimit, gjithnjë e më shpesh dëgjohen kërkesa për masa më ekstreme.
Në fakt, kjo duket të jetë dilema e shumë shteteve sot, përballë një vale rastesh të rënda që nuk po ndalet: a duhet të veprojmë me dorë të hekurt për të parandaluar krimet seksuale ndaj fëmijëve, apo rrezikojmë të rrëshqasim drejt një drejtësie hakmarrëse?
Pyetja mbetet e hapur. Dhe ndoshta, më shumë se kurrë, kërkon një përgjigje nga vetë shoqëria.