Hamid Badoui, një emigrant 42-vjeçar nga Maroku, ka ndërruar jetë tragjikisht në burgun e Torinos, pasi vari veten me lidhëset e këpucëve, vetëm disa ditë pas rikthimit nga kampi i Gjadrit në Shqipëri, ku kishte qëndruar për afro një muaj.
Para se të vetëvritej, Badoui kishte shprehur frikë të thellë nga mundësia e një rikthimi në atë kamp, të cilin e përshkruante si më i rëndë se vetë burgu. “Më mirë në një burg sesa në atë CPR”, kishte deklaruar ai, sipas avokatit mbrojtës.
Badoui kishte jetuar për 13 vite në rajonin e Piemontes, por pas disa problemeve me varësinë ndaj drogës dhe dënimeve për vepra të vogla penale, atij iu refuzua azili dhe përfundoi në qendrën e Gjadrit, në pritje të dëbimit.
Vdekja e tij ka shkaktuar reagime të ashpra në Itali, ku figura të opozitës kanë kritikuar ashpër politikën e emigracionit të qeverisë aktuale.
Mes reagimeve të shumta, Amnesty International ka kërkuar hetim të menjëhershëm për rastin, duke deklaruar se “modeli Meloni po prodhon vuajtje dhe vdekje”.
Organizata ka bërë thirrje për pezullimin e menjëhershëm të transferimeve të emigrantëve drejt Shqipërisë.
Njoftimi i Amnesty International:
Tabela e Azilit dhe Imigracionit shpreh pikëllim dhe zemërim të thellë për vdekjen e Hamid Badoui, një shtetas maroken 42-vjeçar, i cili kreu vetëvrasje në burgun e Torinos. Në Itali për më shumë se dhjetë vjet, Hamidi i kishte deklaruar avokatit të tij: Burgu është më i mirë se CPR-ja, nuk do të kthehem në Shqipëri.
Vdekja e tij është efekti i drejtpërdrejtë i politikave strukturore të segregacionit dhe përjashtimit që prekin njerëzit me prejardhje migratore.
“Modeli i Shqipërisë” – i promovuar nga qeveria italiane si një mjet inovativ për menaxhimin e migracionit – e përkeqëson më tej këtë logjikë: struktura ekstraterritoriale, izolim gjeografik, akses i vështirë dhe i kufizuar në garancitë ligjore, pengesa në aksesin në të drejtën për shëndetësi, ndalim administrativ i përhapur i përdorur në mënyrë ndëshkuese, në vend që të jetë mjeti i fundit i parashikuar nga e drejta ndërkombëtare.
Në Qendrat e Kujdesit Shëndetësor (CPR) në Itali dhe në qendrat e reja në Shqipëri, njerëzit jetojnë në kushte degraduese, pa qasje në kujdesin e duhur, në një klimë braktisjeje të vazhdueshme dhe mungesë informacioni. Protestat, vetëlëndimi dhe vetëvrasjet janë simptomat më të dukshme të një sistemi të projektuar për të izoluar dhe ndëshkuar. Vdekja e Hamid Badoui është pasojë e drejtpërdrejtë e një sistemi politik që përdor frikën dhe shtrëngimin si mjete për (mos)menaxhimin e lëvizshmërisë njerëzore. Shndërrimi në ligj i dekretit të ri të Shqipërisë që u bë dje nëpërmjet votëbesimit në Senat konfirmon strategjinë e qeverisë për t’u përqendruar në politika që nuk respektojnë të drejtat themelore të njeriut, në sajë të një qasjeje thjesht propagandistike.
Për këtë arsye, Tabela e Azilit dhe Imigracionit kërkon urgjentisht:
1. Ndërprerja e transfertave drejt Shqipërisë, të cilat përsërisin jashtë territorit kombëtar të njëjtën dinamikë të segregacionit dhe dhunës së pranishme në CPR-të në Itali.
2. Një hetim i pavarur mbi përgjegjësitë institucionale që lidhen me vdekjen e Hamid Badoui dhe të gjitha shkeljet sistemike në qendrat e paraburgimit administrativ.
3. Hapja e një debati publik mbi dështimin e masave të paraburgimit administrativ dhe politikave të zhvendosjes së paraburgimit dhe mbi nevojën për modele alternative, të bazuara në pritje, të vërtetë, drejtësi dhe të drejta. Italia dhe BE-ja kanë nevojë për politika të drejta dhe të zbatueshme, jo për propagandë.
Sa herë që një qenie njerëzore i jep fund jetës së vet për të shmangur përfshirjen në këtë sistem, ne përballemi me dështimin rrënjësor të politikave publike të zbatuara ndaj njerëzve me prejardhje migrante . Të vazhdosh të mbështesësh “modelin shqiptar” do të thotë të jesh bashkëfajtor në një regjim ndalimi dhe refuzimi që prodhon përjashtim, vuajtje, vdekje.
