Edi Rama ka nxjerrë sërish fadromat. Pas Thethit, ku goditi në zemër të sezonit turistik, ka vendosur të spastrojë nga ndërtimet pa leje edhe Tiranën. Dhe nuk është ndalur diku rastësisht. Ndërhyrja e radhës ndodhi te lokalet pranë stadiumit “Air Albania”, ku Policia Bashkiake, IKMT dhe Policia e Shtetit u shfaqën si për aksion shtet-rrethimi.
U hoqën çadrat, u grumbulluan tavolinat dhe karriget, u boshatisën hapësirat që për vite ishin kthyer në ambient shërbimi për qytetarët. Dhe në thelb, u çmontuan biznese që, pavarësisht debateve për formalitetin e lejeve, kishin ndërtuar mbi hapësira private me qira ose kontrata me subjekte të treta.
Por ka diçka që nuk u prek. Diçka që s’e guxon as IKMT, as Policia, e as vetë Edi Rama ta sfidojë: tokën e uzurpuar përballë stadiumit nga Shefqet Kastrati. Aty ku, ndryshe nga lokalet e tjera që janë të ndërtuara në lidhje me prona private, Kastrati ka ngritur biznesin e tij pikërisht mbi tokë publike. Në një trotuar të shtetit shqiptar.
Madje, krahas tij, edhe një segment rruge anash i është “grabitur” Universitetit, kthyer në rrugë private për luksin e një oligarku. Asnjë çadër nuk është hequr. Asnjë gur nuk është lëvizur.
Si mundet që Edi Rama bën spektakël duke hequr çadrat e bizneseve të zakonshme, ndërsa nuk guxon të afrohet te prona e zaptuar nga Kastrati? A nuk është kjo pikërisht ajo që Rama pretendon të luftojë: uzurpimi i hapësirës publike, në emër të interesit privat? Ose, më saktë, vetëm kur interesi nuk është i një oligarku?
Në fakt, kjo nuk është as hera e parë, as rasti i vetëm. Kujtojmë se Kastrati ndër të tjera, ka ndërtuar pa asnjë ndëshkim pallate në mes të parkut të Liqenit Artificial të Tiranës, duke prerë pisha dhe shkelur distancat ligjore për ndërtim, hapësira të përbashkëta dhe lartësitë e lejuara. Pallate që, në çdo vend normal, do ishin objekt hetimi dhe ndoshta shembje. Por në Shqipërinë e Edi Ramës, jo vetëm që nuk preken, por as nuk përmenden.
Rama jo vetëm nuk i shkon dot përballë Kastratit, por është kthyer në zbatuesin më të bindur të dëshirave të tij. Është e qartë se vendimet nuk merren më në Këshillin e Ministrave, por në zyrat e oligarkëve. Dhe sa herë që flitet për kontroll të territorit, “kontrolli” ndalet aty ku fillon prona e Kastratit.
Kjo është një qeveri e kapur, që përdor drejtësinë me filtra. Një shtet që heq tenda dhe çadra të kafeneve të zakonshme, por nuk çan dot as ajrin përballë “Perandorisë Oligarkike”. Një shtet që i shemb ndërtimet qytetarëve në veri e jug, por që zvarritet dhe hesht para një oligarku që grabit tokë publike në mes të kryeqytetit.
Nëse Edi Rama do të ndërtojë shtet ligjor, duhet të nisë pikërisht nga abuzimi më i madh: uzurpimi i tokës publike nga oligarkët. Deri atëherë, çdo aksion i IKMT-së është fasadë. Një spektakël i rremë i një shteti që i bie vetëm atyre që nuk kanë mbrojtje, ndërsa u shërben me devotshmëri atyre që e komandojnë nga pas perdes.
Në këtë teatër absurd, kryeministri nuk është më regjisori. Është thjesht aktori i bindur që luan rolin e “shtetit të fortë” përballë më të dobëtit, ndërsa shërben pa fjalë për më të fuqishmit.
Shqipëria s’mund të jetë as e drejtë, as e ndershme, për sa kohë që ka një drejtësi me dy standarde: një për qytetarët dhe një tjetër për oligarkët si Kastrati. Nëse i ka hyrë vërtet “luftës për ligjshmëri”, le të fillojë nga aty ku s’ka guxuar kurrë: nga trotuaret, rrugët dhe parqet që i janë grabitur qytetit nga miqtë e tij. Ca të nënës, ca të njerkës. Kjo nuk është drejtësi, është kapitullim!
