Një tjetër histori padrejtësie po shtohet në kronikën e përditshme të një vendi ku ligji i të fortit po triumfon çdo ditë e më shumë. Një tjetër qytetar po detyrohet të mendojë arratinë. Një tjetër zë që po kërcënohet të shuhet në heshtje.
Këtë herë është Artur Xheka, administratori i marketit “Ferma Ime“, ai që ka bërë publik kërcënimin që ka marrë për të liruar ambientet e biznesit brenda 10 ditësh, pavarësisht kontratës 5-vjeçare që përfundon në 2027. Por më shumë se thyerja e kontratës, është thyerja e shpresës që trondit.
Në një denoncim që më shumë se ankesë tingëllon si testament, Xheka përmend frikën për jetën, precedentët e dhunshëm të pronarit faktik, dhe pafuqinë e policisë përballë “të fortëve”. Por nuk guxon të përmendë emra. Nuk guxon të shkojë deri në fund.
View this post on Instagram
Dhe pikërisht këtu qëndron plaga e vërtetë e shoqërisë sonë – te heshtja që na ka kthyer në bashkëfajtorë të padrejtësisë. Te dorëzimi që po kthehet në rutinë. Te zgjedhja e arratisë si rrugëzgjidhje, siç shprehet vetë Xheka në dëshirën e tij për t’u larguar nga vendi.
Më shqetësues akoma është reagimi i publikut në rrjetet sociale. Shumica e komentuesve i sugjerojnë Xhekës të dorëzohet, ta lëshojë dyqanin dhe të largohet nga vendi sepse “me të fortët nuk fitohet”. Është një mentalitet që reflekton kapitullimin kolektiv të një shoqërie që ka zgjedhur t’i hapë rrugë padrejtësisë në vend që ta përballë atë.
Por çfarë po lëmë pas me këtë ikje? Një vend ku ligji i të fortit po triumfon mbi forcën e ligjit. Një vend ku çdo biznes i mbyllur nën presion, çdo sipërmarrës që zgjedh heshtjen nga frika, çdo qytetar që dorëzohet para padrejtësisë, po i shton një tullë tjetër murit që po ngrihet mes nesh dhe shtetit ligjor.
Po, kemi të drejtë të ankohemi për një shtet të korruptuar. Po, kemi të drejtë të revoltohemi për një polici që shpesh shërben si spektatore e pafuqishme – ose më keq, si bashkëpunëtore e heshtur – përballë padrejtësive. Por zgjidhja nuk qëndron te dorëzimi kolektiv.
Transparenca nuk është luks, është domosdoshmëri. Emrat duhen thënë me zë të lartë. Padrejtësitë duhen dokumentuar. Institucionet duhen vënë përpara përgjegjësisë. Nuk ka drejtësi në heshtje. Nuk ka progres në dorëzim.
Rasti i “Ferma Ime” është thjesht një prej qindra historive të ngjashme që ndodhin çdo ditë në vendin tonë. Nga bizneset e vogla tek qytetarët e thjeshtë, nga pronarët e ligjshëm tek banorët që u merren shtëpitë, nga gazetarët që kërcënohen tek aktivistët që detyrohen të heshtin – të gjithë jemi bërë pjesë e një cikli të pafund dorëzimi përballë padrejtësisë.
Ky rast është pasqyrë e një shoqërie që ende nuk ka gjetur guximin të përballë demonët e saj. Është thirrje për zgjim për të gjithë ata që ende besojnë se heshtja është mbrojtje dhe ikja është zgjidhje.
Sa kohë do vazhdojmë të fshihemi pas perdeve të frikës?
Është koha që frika të transformohet në veprim, heshtja në denoncim, dhe dorëzimi në rezistencë. Sepse vetëm duke u bashkuar, duke folur hapur, duke treguar emra dhe duke kërkuar të drejtat tona si qytetarë, mund të presim ndryshim. Ndryshe, do të vazhdojmë të jemi spektatorë në shfaqjen e përditshme të triumfit të padrejtësisë në një vend që po zbrazet nga ata që duhet ta ndërtojnë.
/gazetareforma.com
