Zgjedhjet legjislative franceze të këtij viti kanë ngritur shqetësime serioze lidhur me të ardhmen e politikës së BE-së dhe qeverisjen e ardhshme të Francës. Triumfi i së djathtës ekstreme, dështimi i bllokut të Presidentit Emmanuel Macron dhe rritja e Frontit të Ri Popullor kanë krijuar një situatë komplekse që mund të ndikojë ndjeshëm angazhimet e vendit për çështje urgjente në Evropë.
Në raundin e parë të zgjedhjeve, rezultatet treguan një mbështetje të fortë për të djathtën ekstreme dhe për Frontin e Ri Popullor të krahut të majtë, duke ngritur pyetje mbi përbërjen e qeverisë së ardhshme franceze dhe aftësinë e saj për të ndjekur një politikë konstruktive të BE-së. Nëse raundi i dytë jep një qeveri të pakicës ose një “bashkëjetesë” të detyruar që përfshin Macron dhe një kryeministër nga një tendencë tjetër politike, të dyja rezultatet vështirë se do të sigurojnë partnerët e Francës në BE, veçanërisht Gjermaninë.
Historikisht, Franca ka pasur përvoja të mëparshme me bashkëjetesën politike. Midis viteve 1986 dhe 1988, presidenti socialist François Mitterand bashkëjetoi me kryeministrin e krahut të djathtë, Jacques Chirac. Edhe pse të dy kishin pikëpamje të ndryshme, Franca arriti të bashkëpunojë me partnerët e saj evropianë për të krijuar tregun e vetëm. Një situatë e ngjashme ndodhi midis viteve 1993 dhe 1995, kur Mitterand bashkëjetoi me Édouard Balladur, dhe më vonë midis viteve 1997 dhe 2002, kur presidenti Jacques Chirac bashkëjetoi me kryeministrin socialist Lionel Jospin.
Megjithatë, ndarja ideologjike e sotme në Francë është shumë më e thellë. Roli i partive radikale është më i madh se më parë, dhe arena politike është jashtëzakonisht e polarizuar. Pyetja është nëse synimet e presidentit Macron do të jenë në një farë mënyre të përputhshme me prioritetet e një kryeministri rival. Macron mund të përballet me një bashkëjetesë me të djathtën ekstreme ose me elementët më radikalë të Frontit të Ri Popullor të krahut të majtë.
Analistët, si Sébastien Maillard nga Fondacioni Jacques Delors, theksojnë se një e veçantë e kësaj bashkëjetese është se Macron nuk mund të provokojë një tjetër shpërbërje të Asamblesë Kombëtare përpara verës 2025, duke kufizuar kështu fuqinë e tij mbi kryeministrin. Ndërkohë, BE-ja është në qendër të disa polemikave të mëdha, përfshirë Marrëveshjen e Gjelbër, paketa e azilit, legjislacionin e migracionit dhe reformat bujqësore, të cilat ende duhet të zbatohen në Francë. Një bashkëjetesë me një kryeministër të ekstremit të djathtë mund të shkaktojë konflikte të mëdha institucionale dhe politike, duke penguar procesin e implementimit të këtyre politikave në mbarë BE-në.
Në përfundim, zgjedhjet legjislative franceze do të kenë një ndikim të madh në politikën e BE-së dhe në drejtimin që do të marrë qeveria e re franceze. Bashkëjetesa politike dhe ndarja ideologjike do të jenë faktorë kryesorë që do të përcaktojnë aftësinë e Francës për të kontribuar në mënyrë konstruktive në politikën evropiane për vitet në vijim.
