Sipas të gjitha gjasave, kërcënimet kanë funksionuar gjithashtu për të shtypur rritjen e një fraksioni kuptimplotë anti-Trump brenda Partisë Republikane.
Të jesh një politikan republikan në epokën e Trump do të thotë të jetosh nën kërcënimin e dhunës nga ndjekësit e tij më fanatikë dhe agresivë.
Senatori Mitt Romney nga Utah punësoi turpëroja personale për veten dhe familjen e tij me një kosto prej 5000 dollarë në ditë për t’u mbrojtur nga kërcënimet ndaj jetës së tyre pasi ai votoi për të dënuar ish-presidentin dhe për ta hequr atë nga detyra për rolin e tij në sulmin e 6 janarit në Kapitol.
Pasi votoi për shkarkimin e Presidentit Donald Trump në Dhomën e Përfaqësuesve në të njëjtin rast, ish-përfaqësuesi Peter Meijer nga Miçigani bleu një jelek antiplumb si një masë paraprake kundër kërcënimeve për jetën e tij. Republikanët që votuan kundër Përfaqësuesit Jim Jordan – një aleat ky i vendosur i Trump – për kryetar të Dhomës së Përfaqësuesve gjatë ngecjes së lidershipit të vitit të kaluar morën kërcënime me vdekje që synonin si ata, ashtu edhe familjet e tyre.
Nuk janë vetëm republikanët në Kongres. Ligjvënësit republikanë dhe zyrtarët zgjedhorë në shtetet kritike si Xhorxhia, Arizona dhe Wisconsin kanë marrë kërcënime me jetën për zbatimin e ligjit dhe refuzimin e kërkesave të Trump për të gjetur ose hedhur votat në zgjedhjet e fundit presidenciale. Dhe ka pasur edhe kërcënime më të fundit, kundër atyre zyrtarëve në sistemin e drejtësisë politike, ligjore dhe penale, të cilët janë përpjekur ta mbajnë Trumpin përgjegjës për veprimet e tij.
Të dielën, një provokator i panjohur paraqiti një kallëzim të rremë në polici për të shtënat në shtëpinë e gjyqtares Tanya S. Chutkan, e cila po mbikëqyr çështjen penale të 6 janarit kundër ish-presidentit. Qëllimi i kësaj taktike, të quajtur “swatting”, është që policia të reagojë me forcë me supozimin se jeta e dikujt mund të jetë në rrezik. Jack Smith, këshilltari special federal që drejton hetime të shumta penale kundër Trump, ishte gjithashtu viktimë e swatting-ut. Kështu ishte edhe Shenna Bellows, sekretarja e shtetit në Maine, e cila e largoi ish-presidentin nga votimi paraprak i shtetit.
Edhe pse deri më tani askush nuk është dëmtuar fizikisht, këto kërcënime kanë pasur efekt. Para së gjithash, siç vëren Zack Beauchamp në një artikull perceptues për Vox, ata punojnë për të “disiplinuar republikanët e zgjedhur – për t’i detyruar ata të ndjekin çdo vijë që Trumpistët duan që ata të ecin, ose ndryshe”..!
Është e arsyeshme që kërcënimet për dhunë penguan më shumë republikanë të votonin për të fajësuar Trumpin pas sulmit të 6 janarit. Sipas të gjitha gjasave, kërcënimet kanë funksionuar gjithashtu për të shtypur rritjen e një fraksioni kuptimplotë anti-Trump brenda Partisë Republikane. Është e vështirë, në rrethana normale, të mbash qëndrim kundër liderit të partisë tënde politike. Është edhe më e vështirë, por edhe e frikshme, ta bësh këtë kur kostoja e kundërshtimit tënd është një kërcënim për jetën ose familjen tënde.
Ky lloj kërcënimi, i drejtuar nga brenda kundër disidentëve po aq sa nga jashtë ndaj rivalëve, sigurisht që nuk është unik në historinë amerikane. Ajo ka të paktën një paraardhës të rëndësishëm.
Pas Luftës Civile – kur besnikëritë politike u rrëmbyen në pjesën më të madhe të ish-Konfederatës – kundërshtarët e të drejtës së votës së zezë, qeverisja e zezë dhe Partia Republikane përdorën dhunë dhe frikësim për të shkundur dhe disiplinuar ata të bardhë që ose mendonin për bashkëpunim ose kishin tashmë u pajtuan me rendin e ri.
Ekziston gjithashtu një paralele me të tashmen në mënyrën se si kjo dhe forma të tjera të dhunës së epokës së Rindërtimit ndërvepruan me sistemin politik.
“Objektivi nuk ishte thjesht të shkatërroheshin qeveritë republikane duke sulmuar dhe shpërndarë mbështetësit e tyre, por t’u mundësonte demokratëve të rifitonin pushtetin duke fituar zgjedhjet. Ironikisht, qëllimi ishte të përdoreshin mjete të dhunshme dhe të paligjshme për të fituar pushtetin në mënyrë legjitime, përmes procesit zgjedhor”, tha historiani Michael Perman në një ese të vitit 1991 mbi këtë temë.
Ish-presidenti nuk është më në gjendje të përpiqet të përmbysë një rezultat zgjedhjesh duke përdorur fuqinë e qeverisë federale. Por Trump mund të përpiqet, pavarësisht nëse është i nominuar apo jo, të përdorë entuziazmin e ndjekësve dhe bashkëpunëtorëve të tij për të anuar fushën e lojës në drejtimin e tij. Ai mund të përdorë kërcënimin dhe dhunën për t’i bërë zyrtarët dhe punonjësit e zakonshëm të zgjedhjeve të mendojnë dy herë për vendimet e tyre. Dhe ai mund të përdorë shembullin e atyre republikanëve që kanë kaluar vijën, si një paralajmërim për ligjvënësit e lëkundur dhe për këdo që i reziston forcës së vullnetit të tij.
Historia që na pëlqen të tregojmë për demokracinë amerikane është se, në pjesën më të madhe, eksperimenti ynë në vetëqeverisje është karakterizuar nga vetëpërmbajtja dhe jodhuna më shumë se e kundërta. E kundërta është e vërtetë, sigurisht; dhuna është e ndërlidhur thellë me përvojën amerikane të demokracisë.
Por ka raste kur dhuna është më e përhapur, kur konfliktet janë më të mprehta. Dhe gjëja që duhet mbajtur parasysh është se dhuna politike nuk mbyllet thjesht nga vetvetja. Ka pothuajse gjithmonë një pikënisje. Pothuajse gjithmonë ka një fitues. Dhe n.q.s dimë një gjë të sigurt për Donald Trump, është se ai do të bëjë gjithçka për të mos humbur./Përshtati “Pamfleti” nga “The New York Times”
