Në mediat shqiptare, prej kohësh është shfaqur një fenomen shqetësues: gazetaria e denoncimeve pa emra. Ky model gazetaresk, jo vetëm që është kthyer në normë, por po i shkakton dëm serioz besueshmërisë së medias, transparencës së institucioneve dhe luftës kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar.
Megjithëse duhet të shërbente si instrument për zbardhjen e të vërtetës dhe informimin e publikut, kjo lloj gazetarie është kthyer në mjet shantazhi dhe presioni. Informacionet konkrete dhe provat reale, në vend që të publikohen dhe të ndihmojnë drejtësinë, mbahen peng në “sirtare” dhe përdoren për negociata apo marrëveshje private me grupe interesi.
Mungesa e emrave konkretë dhe e provave të qarta i kthen këto denoncime në akuza boshe, që vetëm rrisin konfuzionin dhe pasigurinë në publik. Pas çdo lajmi që nuk shoqërohet me fakte dhe emra konkretë, fshihen interesa personale. Duke e kthyer informacionin në mall tregtie, gazetarët nuk janë më mbrojtës të së vërtetës, por pjesëmarrës në një “treg të heshtjes” që shitet te ofruesi më i lartë.
Shembuj të shumtë në median shqiptare tregojnë se si gazetarët e praktikojnë këtë formë alarmante gazetarie për vite me radhë. Rasti i fundit që përforcon këtë fenomen është ai i gazetarit Basir Çollaku. Në emisionin “Plug”, ai foli për ardhjen e dy telefonave që, sipas tij, janë të lidhur ngushtë me grupe kriminale dhe persona pranë pushtetit.
Çollaku premtoi se do të publikonte emrat e të implikuarve duke shtuar dramacitetin e deklaratave të tij, duke i përshkruar ata si “telefona të mafies, krimit të organizuar, biznesit”. Ai gjithashtu theksoi me bindje se “firmëtarë janë shokët e Ramës, Rama i di ato. Miqtë e SPAK-ut i dinë këto gjëra, me emra, me mbiemra, me ministra, me deputetë, me kandidatë që janë aktualisht, që do t’i tregojmë së shpejti.”
Por edhe këtë herë, siç ka ndodhur në shumë raste të tjera, emrat dhe provat konkrete nuk u bënë publike. Publiku mbeti sërish në pritje, i zhgënjyer dhe i paqartë, ndërsa deklaratat e bujshme mbetën të varura në ajër.
Ky nuk është një episod i izoluar për Çollakun. Për vite të tëra, ai ka qenë një nga protagonistët më të zëshëm të këtij modeli gazetaresk, duke bërë denoncime të vazhdueshme për fluturime të fshehta, takime të errëta me trafikantë droge dhe lidhje të dyshimta mes zyrtarëve të lartë dhe krimit. Megjithatë, emrat e premtuar kanë mbetur gjithmonë në sirtar, duke e kthyer kredibilitetin e tij dhe të medias në pikëpyetje.
Fatkeqësisht, Çollaku nuk është i vetëm në këtë praktikë. Janë të shumtë gazetarët që veprojnë sipas këtij modeli, duke minuar në mënyrë dramatike rolin e medias në shoqëri. Në vend që media të jetë zëri i së vërtetës dhe transparencës, ajo po kthehet në peng të interesave të ngushta personale, duke mbajtur peng edhe demokracinë dhe drejtësinë në vend.
Ky fenomen alarmant kërkon reagim urgjent dhe reflektim serioz brenda komunitetit gazetaresk. Duhet një ndryshim i menjëhershëm drejt gazetarisë së përgjegjshme, konkrete dhe të guximshme. Publiku shqiptar meriton një media që e informon qartë dhe plotësisht, një media që guxon të thotë të vërtetën deri në fund.
Është koha të ndalojë përdorimi i medias si instrument presioni dhe shantazhi. Është koha që gazetarët të marrin seriozisht rolin e tyre dhe të kthejnë median në një institucion real të transparencës dhe drejtësisë. Meritojmë më shumë sesa denoncime të vagullta dhe të pasigurta. Meritojmë emra konkretë, fakte reale dhe një media që punon për të vërtetën dhe interesin publik.
