Seid Visin ishte 20-vjeçari që kreu vetëvrasje për shkak të paragjykimeve dhe racizmit me të cilin është përballur në Itali, sidomos gjatë viteve të fundit kur emigrantët janë dyndur në Mesdhe. Në një letër tronditëse, i riu që dikur ka luajtu edhe me Milanin, tregon gjithë arsyet e aktit të tij ekstrem, teksa çdo fjalë është një goditje për situatën politike ku Italia gjendet. Një situatë, ku racizmi dhe fashizmi janë gjithnjë e më shumë në rritje.
Letra e plotë:
Përballë këtij skenari të veçantë socio-politik që qëndron pezull në Itali, unë, si një zezak, në mënyrë të pashmangshme ndihem i dyshuar. Unë nuk jam emigrant. Unë u birësova kur isha i vogël. Para kësaj rrjedhe të madhe migratore, mbaj mend me pak arrogancë që të gjithë më donin. Kudo ku isha, kudo që shkoja, kudo që të isha, të gjithë u kthyen nga unë me shumë gëzim, respekt dhe kuriozitet. Megjithatë, tani, kjo atmosferë e paqes idilike duket kaq e largët; duket se gjithçka është kthyer në mënyrë mistike me kokë poshtë, më duket se një dimër është shfaqur me forcë të jashtëzakonshme, pa paralajmërim, gjatë një dite të qartë pranvere.
Tani, kudo që të shkoj, kudo që të jem ndjej mbi supe, si një gur, peshën e vështrimeve skeptike, paragjykuese, të neveritura dhe të frikshme të njerëzve. Disa muaj më parë arrita të gjej një punë që duhej ta lija sepse shumë njerëz, kryesisht të moshuar, refuzuan të shërbeheshin nga unë dhe, sikur të mos mjaftonte kjo, sikur të mos ndihesha tashmë në siklet, ata gjithashtu vinin theksin ndaj përgjegjësisë time për faktin, që shumë të rinj italianë (të bardhë) nuk mund të gjenin punë.
Pas kësaj përvoje diçka ndryshoi brenda meje: sikur në kokën time të ishin krijuar disa automatizma të pavetëdijshme dhe me anë të të cilave u shfaqa në publik, në shoqëri të ndryshme nga ajo që jam në të vërtetë; sikur kam turp të jem i zi, sikur të kem frikë të mos ngatërrohem për një emigrant, sikur të duhej t’u provoja njerëzve që nuk më njihnin, se isha si ata, se isha italian, se isha i bardhe E cila, kur isha me miqtë e mi, më bëri të bëj shaka me shije të keqe për zezakët dhe emigrantët, madje thashë që isha racist ndaj zezakëve, si për të pohuar, si për të theksuar se unë nuk isha një nga ata, se unë nuk isha emigrant.
E vetmja gjë që binte në sy, e vetmja gjë që ishte e kuptueshme në mënyrën time për të bërë gjërat ishte frika. Frika e urrejtjes që pashë në sytë e njerëzve ndaj emigrantëve, frika e përbuzjes që ndieja në gojën e njerëzve, madje edhe nga të afërmit e mi që vazhdimisht kujtonin Musolinin me melankoli dhe e quanin Salvinin “Kapiten”. Zhgënjimi kur pashë disa miq (nuk e di nëse mund t’i përcaktoj si të tillë) që kur më shohin ata këndojnë korin e “Casa Pound” në grup. Një ditë më parë, një mik, gjithashtu i birësuar, më tha se disa kohë më parë ndërsa ai po luante futboll i lumtur dhe i shkujdesur me miqtë e tij, disa zonja iu afruan duke i thënë: “Shijoni këtë kohë, sepse pas pak do të vijnë t’ju kthejnë në vendin tuaj”.
Me këto fjalë të mia të papërpunuara, të hidhura, të trishtuara, ndonjëherë dramatike, nuk dua të lutem për shqetësim ose dhimbje, por vetëm për të kujtuar veten se sikletet dhe vuajtjet që po përjetoj janë një pikë uji në krahasim me oqeanin e vuajtjeve që jetojnë ata njerëz me dinjitet të theksuar dhe të fuqishëm, të cilët preferojnë të vdesin sesa të bëjnë një jetë në mjerim dhe ferr. Ata njerëz që rrezikojnë jetën e tyre, dhe shumë që e kanë humbur tashmë, vetëm për të nuhatur, për të shijuar, aromën e asaj që ne thjesht e quajmë “Jetë”.
