Aktori Guljelm Radoja u përcoll sot për në banesën e fundit, pasi humbi jetën si pasojë e Covid-19. Por amaneti i tij ishte që për të mos të mbaheshin homazhe e ceremoni. Lidhur me këtë ka reaguar edhe aktori i njohur Astrit Çerma, i cili shkruan se aktorët nuk duan ceremonira pasi vdesin, por duan të dalin për në rrugën e fundit nga shtëpia e tyre.
Ky amanet veçse përcakton dëshirën e të ndjerit, përjashton edhe institucionin ku ai ka krijuar e jetuar. Kjo dëshirë shpreh edhe dënim për institucionin. Kjo pasi drejtuesit e rinj të tyre, shumë shpesh të emëruar me rekomandime, nuk e vlerësojnë me dashuri e mirënjohje plejadën e ndritur të aktorëve të asaj kohe dhe shpesh janë të paaftë e të politizuar.
Dhe me të drejtë aktorë të mëdhenjë, ndër to edhe Guljelm Radoja, nuk duan ceremoni e homazhe nga institucionet. Pasi janë lënë në harresë, do të ishte hipokrizi që të kujtoheshin vetëm ditën e vdekjes. Miku i aktorit Guljelm Radoja, Roland Koça tha sot se aktori nuk ishte në gjendje të mirë ekonomike dhe se kishte marrë banesë sociale nga Këshilli Bashkiak i Durrësit.
Politika dhe krerët e shtetit duhet ta kuptojnë se “nuk i lajnë dot duart” me dekorata e ceremoni. Ato bëhen sa për sy të publikut, ndërkohë që artistëve me kontribute në kulturën shqiptare me shumë mundësi iu kanë harruar edhe emrin ndërsa institucionet e artit i kanë lënë në dorë të vartësve të tyre politikë.
Reagimi i plotë:
“U përcoll Bujar Lako, Fatos Sela, Roland Trebicka, e të tjerë, e të tjerë, u përcoll edhe sot Guljem Radoja, si të tjerët, me amanetin e tyre të “çuditëshëm”:
“Nuk duam “ceremonira”. Duam të dalin për rrugën e fundit nga shtëpia e jonë”.
E, ç’gjë të “çuditshme”, do të pyes dikush, ka këtu?..
Jo. Asgjë. Natyrisht asgjë.
Të përcillet nga strehëza që ndërtoi për të dashurit e tij, dhe ku jetoi bashkë me ta..Çtë ketë?!…
Por…Amaneti përcakton dëshirën e të ndjerit, por, në këtë rast, fatkeqsisht edhe përjashton institucionin ku i ndjeri, jetoi me mish e me shpirt, dhe, ku krijoi me mish e me shpirt, me gjeinialitetin e tij, ato mrekulli, që i ka lënë trashëgim, jo vetëm pasardhësve por gjithë artëdashësve.
Përse ky “dënim” për institucioni?!..Dhe në disa raste, jo vetëm dënim por edhe sfidë?!.
Çdo njeri, sidomos artëdashës, ka të drejtë të mendoi si të dojë, por unë, i stërlodhur nga “stërhollimet” kam nxjerr vetëm një konkluzion dhe vetëm një:
Drejtuesit e “rinj” të institucionit dhe institucioneve, te emëruar, shumë shpesh të rekomanduar, nuk jan të prirur të vlersojnë me dashuri e mirnjohje këtë plejadë të ndritur të “asaj kohe”, jo vetëm sepse shpesh, shumë shpesh, janë të pa aftë dhe ziliqar, por, edhe politizuar sipas përkatësisë të emëruesit dhe të dikasterit të tyre, që i “vlersoi” me poste…
Nuk është fjala thjeshtë, vetëm se, sa tituj e stërtituj, pensione e mbi pensione, ndere e nderime, doroviten si tia doj ” midea” tek menuja e tyre “pronarëve” të magazinave ku magazinojnë medalje, dupje e grada, por, për respektin e thjeshtë, tepër njerëzor, që në dallim me publikun e gjërë, institucioni, dhe krerët e tij, nuk kanë as kulturën minimale ndaj krijuesit.
